Alkoholizm wpływa na życie nie tylko osoby uzależnionej, ale i jej bliskich. Szczególnie dotyka on dzieci, które wychowują się w domu, gdzie na pierwszym miejscu zawsze był alkohol. Niestety, dorastanie w cieniu nałogu nie pozostaje bez wpływu na późniejsze życie. Mówimy wtedy o syndromie DDA (Dorosłe Dzieci Alkoholików). Czy osoby wychowujące się w rodzinie dysfunkcyjnej potrafią stworzyć w życiu dorosłym szczęśliwy związek? Jak żyć z osobą DDA?
Związek z DDA
Przeszłość kształtuje nasz charakter i nasze zachowania. Osoby DDA mogą w życiu dorosłym borykać się z trudnościami w okazywaniu emocji, nadmiernym poczuciem winy, brakiem zaufania, nieumiejętnością rozpoznawania własnych uczuć i komunikowaniem potrzeb, strachem przed zranieniem… Nie ma jednego schematu zachowań DDA. Należy jednak mieć świadomość, że życie z taką osobą może być trudne, ponieważ czasem mogą pojawić się niezrozumiałe dla nas zachowania mające związek z przeszłością partnera. Związek z osobą DDA to wyzwanie. Dlatego warto zgłębić temat, by stworzyć piękną relację opartą na zaufaniu, szacunku, zrozumieniu i wyrozumiałości.
Jak żyć z osobą DDA?
Osoby DDA nie mają wzorca związku i rodziny. Często nie wiedzą, jak powinna wyglądać „zdrowa” relacja. Z jednej strony pragną miłości i bliskości, z drugiej strony jednak zachowują dystans z obawy przed zranieniem. Mogą mieć również problem z okazywaniem uczuć. Miłość może im się, paradoksalnie, źle kojarzyć. Na podstawie doświadczeń z dzieciństwa mogą utożsamiać związek z cierpieniem, wstydem, poczuciem krzywdy, strachem. Mogą też „kochać za mocno” i przytłaczać swojego partnera, tworząc niezdrową relację. Czy to oznacza, że DDA nie mają szansy na szczęśliwy związek?
Oczywiście, że mają. Dorosłe Dzieci Alkoholików mogą być wspaniałymi partnerami oraz rodzicami. Jednak zależy to od pracy nie tylko ich, ale też ich partnerów. Będąc w związku z osobą DDA, należy uzbroić się w cierpliwość. Trzeba powoli budować wzajemne zaufanie i robić wszystko, by go nigdy nie utracić. Nie naciskajmy. Zaakceptujemy potrzebę niezależności partnera i delikatnie zachęcajmy go do bliskości, rozmawiania o emocjach i potrzebach. Pokażmy, że jego potrzeby są ważne. Pytajmy o to, co czuje partner, jednak róbmy to umiejętnie i z wyczuciem. Nie przesadzajmy w żadną ze stron. Osoby DDA często borykają się z poczuciem niskiej samooceny. Dlatego chwalmy je nawet za małe gesty i sukcesy.
Gdy miłość i cierpliwość to za mało
Może okazać się, że mimo najszczerszych chęci i ogromu pracy włożonej w budowanie szczęśliwego związku, nie widzimy efektu. Co wtedy? Dobrym rozwiązaniem jest skorzystanie z pomocy specjalisty. Terapia może pomóc w przepracowaniu trudnego dzieciństwa i zrozumieniu jego wpływu na dorosłe życie.